چه می شود اگر یک روز هم رو به روی آینه بایستیم و راضی و خوشحال به خودمان نگاه کنیم...با اطمینان و عزتِ نفسِ کامل به زوایای وجودمان چشم بدوزیم و دلمان غنج برود از این که خودمان را داریم ؛ با همین تیپ و استایل و حالتِ لبخند،با همین رنگ و بُعدِ چشمها و مدلِ لبها و فرم و رنگِ خاصِ موها...
به دست هایمان که هنرمندِ کمی نیست ، هزار کار بلد است حتی اگر ساده ترین اش جا به جا کردن گلدانی باشد تا زاویه ی بهتری رو به نور داشته باشد و هر بار از دیدنش ذوق ها کنیم، پاهایمان که بهترین رفیق بوده و از همه صبورتر با قدم هامان کنار آمده و سایه به سایه ما را می شناسد ؛ بیشتر از تمامِ قدم ها که بارها شده هم مسیرمان باشند اما نه همیشه آشنا و همدل!
چه می شود اگر یک روز هم اختصاص دهیم به تجلیل و قدردانی از خودمان به خاطر لحظه هایی که با همه ی عشق ساختیم،صبوری و سخت نگرفتن هایی که شاید کارِ هر کسی نبود اما ما جسورانه از تمام شان عبور کردیم...
یک روز هم گلایه ها را بگذاریم کنار و خودمان را در هر شرایط و موقعیت و سنی با هر ویژگی و احساس و خصوصیاتِ ویژه و خاصمان -نمی گویم دوست داشتنی ترین و بهترین و عالی ترین که شاید این صفاتِ تفصیلی،روحیه ی کمال طلبی و قیاس با بقیه را در ما تقویت کند و توقع از خودمان را بالا می برد- بلکه می گویم خودمان را دوست داشتنی و بی نظیر بدانیم و بهترین تنها در مقایسه با خودمان در آن لحظه و موقعیت...
حتی شده یک روز،ساعتِ زندگی ات را روی عشق و پذیرش و دوست داشتنِ خودت تنظیم کن!